SYNOMOSIA TON ISON

Tuesday, January 08, 2008

Εδώ και μέρες κυκλοφορεί στα blogs η παρακάτω ανακοίνωση που είναι πραγματικότητα। Επειδή μέσω των blogs υπάρχει και η δυνατότητα της διάχυσης πληροφοριών, ας δημιουργήσουμε μια ακόμα ευκαιρία να ακουστεί η παράκληση της κυρίας Πλέσσα Ειρήνης:
ΒΟΗΘΕΙΑ.ΣΑΣ ΕΚΛΙΠΑΡΩ ΣΑΝ ΜΑΝΑ. ΣΤΙΣ 17-2-2007 ΣΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗ ΘΕΡΙΣΟΣ ΚΟΝΔΥΛΑΚΗ 30 ΩΡΑ 17 ΚΑΙ 15 ΕΓΙΝΕ ΕΝΑ ΤΡΟΜΕΡΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ ΜΕ ΝΕΚΡΟ ΤΟΝ ΓΙΟ ΜΟΥ ΕΝΑ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ 23 ΕΤΩΝ. ΔΙΕΡΧΟΜΕΝΟ JEEP ΠΑΡΑΒΙΑΖΟΝΤΑΣ STOP ΠΑΡΕΣΥΡΕ ΚΑΙ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΠΟΥ ΠΕΡΝΟΥΣΕ ΜΕ ΤΗΝ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ. ΠΕΘΑΝΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΟ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΩ ΚΑΠΟΙΟ ΑΛΛΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ. ΜΟΛΟΝΟΤΙ ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ ΚΑΙΡΟΣ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΑΝ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ ΚΑΛΕΣΤΕ ΣΤΟ 2102029145 ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ. ΣΤΕΙΛΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ. ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ Ο ΕΝΟΧΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΘΟΥΝ ΑΛΛΕΣ ΑΔΙΚΕΣ ΨΥΧΕΣ.".
Ίσως κάποιος αναγνώστης σας να μπορέσει να βοηθήσει. Η οικογένεια έχει δυο e-mail, επικοινωνίας στα οποία μπορείτε, επίσης, να στείλετε πληροφορίες. blessinho@yahoo.gr και marakimata@yahoo.gr.Όποιος γνωρίζει κάτι, ας επικοινωνήσει άμεσα!
Η προσπάθεια ξεκίνησε απο το blog του Παναγιώτη Παπαχατζή "πρόχειρο τετράδιο" εδώ και μέρες και διαδίδεται συνεχώς. Ας συνεχίσουμε τη προσπάθεια.....

Sunday, November 18, 2007

Παίζοντας στο Internet βοηθάμε…..



Δεν είναι υπέρ της φιλανθρωπίας ή των προσωρινών επιδομάτων τύπου ΛΑΦΚΑ, ωστόσο το internet απασχολεί αρκετό πληθυσμό και μπορεί να είναι χρήσιμο σε ιδέες, προτάσεις, ανταλλαγές, γνώση, έρευνα κ.λ.π., κ.λ.π. Και σε παρέες, επίσης, το σπουδαιότερο, ακόμα κι αν δεν γνωριζόμαστε….

Λοιπόν πόσοι από εσάς ξέρετε καλά αγγλικά;;;;

Εάν ξέρετε μη διστάσετε. Παίζοντας στο Internet δίνετε ρύζι σε όσους του χρειάζονται(από δημοσίευμα στα ΝΕΑ 17-18.11.2007). Στην ιστοσελίδα www.freericecom εμφανίζεται μόνο ένα λήμμα και τέσσερις ορισμοί. Αν ο παίκτης επιλέξει με το ποντίκι του υπολογιστή τη σωστή απάντηση, οι διαφημιζόμενοι στην ιστοσελίδα δίνουν δέκα κόκκους ρυζιού στο Παγκόσμιο Πρόγραμμα τροφίμων(WFP) των Ηνωμένων Εθνών. Με εκατό κόκκους, δηλαδή δέκα σωστές απαντήσεις, τρέφεται ένας άνθρωπος.

Μπορεί να φαίνεται από χαζό ως μια γελοία καπιταλιστική καρικατούρα ενός συστήματος που δεν θέλει και δεν επιλέγει να βοηθήσει όσους πεινάνε με πραγματικές λύσεις. Ωστόσο, μέχρι την περασμένη Τρίτη είχαν μαζευτεί 63.253.810 κόκκοι ρυζιού και αυτό είναι ένας τρόπος βοήθειας με αποτέλεσμα. Γιατί:

- 25.000 άνθρωποι στην πλειονότητα παιδιά, πεθαίνουν κάθε μέρα στον κόσμο από τη πείνα
- 132 δις € τον χρόνο απαιτούνται για να εξαλειφθεί το παραπάνω
- 63.253.819 κόκκοι έχουν συγκεντρωθεί σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα μέσω του διαδικτύου και με τους 1.000.000.0000 εξασφαλίστηκε τροφή σε 50.000 ανθρώπους.


Μήπως αξίζει να βάλουμε όλοι από μερικούς κόκκους αφού πιο άμεσα δεν μπορούμε να συνεισφέρουμε; Τι τόχουμε το διαδίκτυο;

Thursday, November 08, 2007

Πώς είναι να ξαναγυρνάς;;;


Και βέβαια μπορείς πάντα ν'αρχίζεις απο την αρχή σαν να μην πέρασε μια μέρα. Μου έλειψε τελικά το blog και λέω να το συνεχίσω...Θα ψάξω για τους παλιούς φίλους αλλά και για νέους τους οποίους είδα σε μια πρώτη ανίχνευση και μου άρεσαν. Είστε όλοι καλά;;;
Πάμε λοιπόν!!

Friday, June 01, 2007

Για την Αμαλία

Και τι δυνατό βλέμμα! Ηθελα να ξέρω κανείς δεν λύγισε όταν τους κοίταξες στα μάτια;

Ναι.Είναι ένα αφιέρωμα στη μνήμη σου και στη μνήμη όλων όσων, προσπάθησαν να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και καρτερικότητα ακόμα κι όταν γνώριζαν ότι θα πεθάνουν, ακόμα κι όταν γνώριζαν ότι θα μπορούσαν τα πράγματα να ήταν αλλιώς. Γιατί βλέπεις αυτοί που ξέρουν πονούν περισσότερο. Οι άλλοι είναι περαστικοί κι αδιάφοροι....πλειοψηφίες που ποντάρουν στα σίγουρα που είναι τα μικρά. Κι όμως "απο το ελάχιστο φτάνεις πιο γρήγορα οπουδήποτε"(Ο.Ελύτης). Αυτό, φίλες και φίλοι, ας μην το ξεχνάμε γιατί αυτό μας γεμίζει ουσία και όχι η ποσότητα και η επανάληψη του τίποτα σπουδαίο για σήμερα που κυκλοφορεί γύρω μας....celebrities για να γεμίζουν το πλάνο της μοναξιάς τους...

Ας είναι. Η οθόνη δεν έκλεισε Αμαλία. Οσο συνεχίζουμε τόσο θα ελπίζουμε ότι μπορεί και ν' αλλάξουμε τον κόσμο. Αλλωστε είμαστε μαθημένοι να είμαστε μειοψηφία για τις ιδέες μας, για τα πιστεύω μας, για τον ρομαντισμό μας....για όλα αυτά που η γή σήμερα πράγματι γυρίζει....Κι εκεί σε μια γύρα είμαστε όλοι, γλυκειά μου.


Καλο ταξείδι. Και μια ευχή. Να σε θυμόμαστε όχι επετειακά αλλά σαν στάση ζωής.

Monday, April 23, 2007

[ ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ ] Απο τα ΝΕΑ, σήμερα, 24.4.2007, του Βασίλη Καραποστόλη
«Μαθαίνω να βλέπω»


Όπως το καθετί που κυκλοφορεί στην αγορά, έτσι και οι γνώσεις προσφέρονται πλέον σε εύχρηστα σχήματα. Κοφτές διατυπώσεις, αμεσότητα, γρηγοράδα. Όταν στα σχολεία οι μαθητές ανοίξουν τα βιβλία τους, πρέπει να είναι σίγουροι ότι δεν θα ταλαιπωρηθούν με μακρόσυρτες περιγραφές και με καθυστερήσεις που δεν ξέρει κανείς πού θα καταλήξουν. Ο καιρός της αφήγησης πέρασε, λένε οι παιδαγωγοί τους. Είναι ώρα λοιπόν αντί για τις διάφορες περιστροφές της σχολαστικής εποχής να γεμίσουν οι σελίδες των εγχειριδίων με ζωντανές, τραβηκτικές εικόνες.
Το οπτικό υλικό, θα μας πουν, ανοίγει την όρεξη για μάθηση. Αλλά κανείς δεν μας εξηγεί γιατί η όρεξη έχει κοπεί και χρειάζεται, υποτίθεται, μια τόνωση τέτοιου είδους. Στην πραγματικότητα η ανορεξία μεταφέρθηκε από το εκπαιδευτικό σύστημα προς τους μαθητές, πράγμα το οποίο συνέβη ακριβώς με την εγκατάλειψη του αφηγηματικού λόγου. Διστάζει πια το σχολείο να επωμιστεί το βάρος μιας διδασκαλίας που θα ερχόταν αντιμέτωπη με τον καταναλωτικό εθισμό. Γιατί αυτός ο εθισμός αποκαλύπτεται μέσα από την ανυπομονησία να τελειώνουμε με τις λέξεις και να ριχτούμε με βουλιμία σε ό,τι ερεθίζει το μάτι.
Με τη βραχυλογία τους πολλά διδακτικά κείμενα δίνουν, πράγματι, στην αρχή την εντύπωση πως σπεύδουν σε κάποιο τέρμα προτού κουραστεί ο αναγνώστης τους. Όμως, φευ, η αίσθηση του τερματισμού αναβάλλεται επ΄ αόριστον. Ακολουθούν άλλα ξεκινήματα, άλλες βιαστικές εκδρομούλες σε διάφορα «θέματα». Μέσα απ΄ αυτή την περιήγηση στην ποικιλία, το μόνο που δεν αποκομίζει ο μαθητής είναι η γνώση πώς να συνδέει μεταξύ τους τα ζητήματα και κυρίως πώς να συμπεραίνει. Κι εδώ έγκειται η κύρια διαφορά ανάμεσα στην πληθωρικά εικονοποιημένη διδασκαλία και στην αφήγηση. Από τη φύση της η πρώτη αυτοπροβάλλεται ως πλήρης και ολοκληρωμένη, ενώ στη δεύτερη απομένει στη σκέψη του αναγνώστη να βγάλει το απόσταγμα.
Είναι βέβαια αλήθεια ότι σε κάθε διήγηση ενυπάρχει μια τάση για υποδείξεις προς τον αποδέκτη της, στις καλύτερες όμως διηγήσεις η υπόδειξη δεν παίρνει ποτέ τη μορφή της ρητής νουθεσίας. Η φαντασία του αποδέκτη συμπληρώνει τα γεγονότα, συνθέτει ένα νόημα που το προσαρμόζει στην κατάστασή του. Έτσι, το να λένε ιστορίες οι δάσκαλοι και οι γονείς έχει πολύ μεγαλύτερο πρακτικό αντίκτυπο στη ζωή των παιδιών απ΄ ό,τι το συνεχές τσιμπολόγημα σε ζωγραφιές, φωτογραφίες, γελοιογραφίες κτλ. Μαθαίνουμε αυτά που κάνουμε, έλεγε ο πραγματιστής Ντιούι. Συνεπώς, πολύ σύντομα ο μαθητής δεν θα μαθαίνει παρά να βλέπει εικόνες. Και να φοβάται πως αν δεν το κάνει αυτό, θα χάνει έδαφος.
Α υτό του λένε. Επειδή γενικά στην εξιστόρηση ο χρόνος κυλά σχετικά αργά, οι σύγχρονοι χειριστές της διέγερσης έχουν φροντίσει να διαδώσουν ότι η επιβράδυνση αυτή μοιραία οδηγεί στην ύπνωση. Έτσι αντιπροτείνεται- ομολογημένα ή μη- το στυλ και το ήθος του ξύπνιου, οι έξυπνες, γρήγορες λύσεις, τα ακαριαία ρεφλέξ, τα κλικ του μυαλού, με δυο λόγια εκείνη η παμπάλαιη συνταγή της εγχώριας επιπολαιότητας και καπατσοσύνης, που τώρα μάλιστα επικυρώνεται αναπάντεχα από τη διεθνή πρεμούρα. Όλοι τρέχουν, όλοι μιλούν γι΄ αυτό. Για το πώς θα κόψουμε δρόμο- για να προφτάσουμε όμως τι ακριβώς;
Τουλάχιστον η κλασική εκείνη λογική της προόδου κατά τον 18ο και 19ο αιώνα όριζε τους στόχους της. Αντίθετα, η σύγχρονη ρητορική περί «ανανέωσης» αρκείται στο να προτείνει μια σύντομη διαδικασία αντικατάστασης μικρών συνηθειών. Η μικρολογία έγινε μέθοδος. Χάρη σ΄ αυτήν η αγορά μπαίνει φουριόζα στη σχολική αίθουσα και βάζει τα γυαλιά στον δάσκαλο. Να αλλάξεις, του λέει, τη διήγηση των κορυφαίων συμβάντων με πληροφορίες για τους απλούς και καθημερινούς ανθρώπους. Φυσικά είναι άνθρωποι που θα παραμένουν πάντα απλοί και καθημερινοί. Γιατί διαφορετικά μπορεί να φανερώσουν ξαφνικά μια πλευρά τους υπερβολικά τολμηρή και γενναιόψυχη, και τότε θ΄ αρχίσει ο πραγματικός μπελάς. Πώς να εξηγήσεις με μια - δυο φράσεις ότι είναι δυνατόν μια συνείδηση να υπερβεί το όριό της και να κάνει έναν άνθρωπο σκυμμένο πάνω από το χωράφι του, από τα εργαλεία του ή από τα βιβλία του, αγωνιστή ο οποίος αψηφά τα πάντα;
Τέτοιες μεταμορφώσεις έχουν συμβεί κάμποσες φορές, δεν είναι «μύθος» και δεν γίνεται να μην τις πληροφορηθούν και οι νεώτεροι. Το πρόβλημα θα λυθεί με τι άλλο; Με μερικές καλές φωτογραφίες. Θα τις βάλουν μέσα στα βιβλία και θα τις αφήσουν να μιλήσουν από μόνες τους. Μερικοί φαντάροι ανηφορίζουν στις χιονισμένες πλαγιές της Πίνδου. Αυτό λέγεται ελληνοϊταλικός πόλεμος. Μερικοί φοιτητές βρίσκονται πίσω από κάτι κάγκελα. Αυτό λέγεται απριλιανή χούντα. Με μια ματιά ο μαθητής βλέπει και κατατοπίζεται. Και γυρίζει γρήγορα σελίδα για να δει άλλες φωτογραφίες, λιγότερο μουντές.
Ο Βασίλης Καραποστόλης είναι καθηγητής Πολιτισμού και Επικοινωνίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Sunday, April 01, 2007

ΜΙΚΡΗ ΠΡΑΣΙΝΗ ΘΑΛΑΣΣΑ


Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ
Που θα θελα να σε υιοθετήσω
Να σε στείλω σχολείο στην Ιωνία
Να μάθεις μανταρίνι και άψινθο
Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ
Στο πυργάκι του φάρου το καταμεσήμερο
Να γυρίσεις τον ήλιο κα ν'ακούσεις
Πώς η μοίρα ξεγίνεται και πώς
Απο λόφο σε λόφο συνεννούνται
Ακόμα οι μακρινοί μας συγγενείς
Που κρατούν τον αέρα σαν αγάλματα
Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ
Με τον άσπρο γιακά και την κορδέλα
Να μπείς απ' το παράθυρο στη Σμύρνη
Να μου αντιγράψεις τις αντιφεγγιές στην οροφή
Απο τα Κυριελέησον και τα Δόξα σοι
Και με λίγο Βοριά λίγο Λεβάντε
Κύμα το κύμα να γυρίσεις πίσω
Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ
Για να σε κοιμηθώ παράνομα
Και να βρίσκω βαθιά στην αγκαλιά σου
κομμάτια πέτρες τα λόγια των Θεών
Κομμάτια πέτρες τ'αποσπάσματα του Ηράκλειτου.

Από το Φωτόδενδρο και τη δέκατη τέταρτη ομορφιά του Οδυσσέα Ελύτη.
εκδόσεις Ικαρος 1984

Monday, March 12, 2007

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΠΟΥ................ ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ



"Η συνήθεια! τα ρυθμίζει όλα επιδέξια, αλλά σιγά-σιγά,- κι αφήνει στην αρχή τη σκέψη μας να υποφέρει για βδομάδες σε μια κατάσταση προσωρινότητας, -αλλά η σκέψη μας μολαταύτα την αποδέχεται με χαρά, γιατί χωρίς τη συνήθεια και με τα δικά της μόνο μέσα, η σκέψη μας θα ήταν ανίκανη να κάνει για μας κατοικήσιμο ένα σπίτι."

..................................................
"Ισως η ακινησία που'χουν τα πράγματα τριγύρω μας να τους επιβάλλεται απο τη βεβαιότητά μας πως είναι αυτά κι όχι άλλα, απ΄την ακινησία της σκέψης μας απέναντί τους. ....Η Μνήμη, η μνήμη που είχαν τα πλευρά, τα γόνατα, οι ώμοι του, του προσφέρανε διαδοχικά πολλά απ' τα δωμάται όπου είχε κοιμηθεί, ενώ ολόγυρά του οι αόρατοι τοίχοι, αλλάζοντας θέση ανάλογα με το σχήμα του δωματίου που'χε φανταστεί στροβιλίζονταν μέσ' τα σκοτάδια."

...................................................
...."αυτό το άγχος γεννιέται όταν νοιώθεις πώς το πλάσμα που αγαπάς βρίσκεται σ'εναν τόπο απολαύσεων απ' όπου απου΄σιάζεις, κι όπου δεν μπορείς να το ανταμώσεις, του το πρωτογνώρισε ο έρωτας, ο έρωτας για τον οποίο με κάποιο τρόπο το άγχος αυτό προορίζεται, ο έρωτας που θα το κυριαρχήσει και θα το εξειδανικεύσει. Οταν όμως, όπως στην περίπτωσή μου, το άγχος αυτό έχει εισχωρήσει μέσα μας πριν ακόμα εμφανιστεί ο έρωτας στη ζωή μας, το άγχος μετεωρίζεται περιμένοντάς τον, αόριστο κι ελεύθερο χωρίς προσδιορισμένη εξάρτηση, υπηρετώντας μια μέρα το ένα και μια μέρα το άλλο συναίσθημα, άλλοτε τη στοργή για τους γονείς ή τη φιλία για έναν σύντροφο....."
"Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο" Μαρσέλ Προύστ (Απο τη μεριά του Σουάν)